Jeff Cameron - sympatyczny (i dość prostoduszny) młody lekarz nawiązuje romans z piękną ale nie stabilną psychicznie pacjentką (niedoszłą samobójczynią). Zostaje uwikłany w morderstwo w wyniku czego oboje podejmują dość szaleńczą wyprawę w kierunku granicy i próbę ucieczki do Meksyku. W miarę upływu czasu coraz bardziej uwidacznia się szaleństwo dziewczyny a także pogarsza stan zdrowia i świadomości rannego Jeffa.

Film jest klasycznie zrealizowanym przykładem noir. Oddaje znakomicie klimat tego gatunku. Dobrze skonstruowana jest akcja, dramatyzm i rosnące napięcie. Całość podkreślają mrocznie nastrojowe nocne zdjęcia (Nicholas Musuraca) i taka muzyka Roya Webba.

Obraz nie jest zagadką kryminalną ale zawiera dwa najważniejsze elementy sformułowane w definicji noir: "przygoda kryminalna" oraz przede wszystkim "psychologia zbrodni".

Instynktownie śledzimy może bardziej losy Jeffa, ale na pierwszym plan wysuwa się fame fatale. Szczególne znaczenie ma tu wprowadzenie i mistrzowskie wykorzystanie nie dostrzeganej z razu motywu choroby psychicznej.

Obie role głównych bohaterów są ciekawe, ale Domerque (mało znana aktorka filmów klasy B) jako Margo Lannington kradnie ten film Mitchumowi. Widzimy zjawiskowo piękną i zachwycającą czarem, z początku nawet pewną delikatnością kobietę fatalną. Następnie obraz powoli wzrastającego obłędu, pasji, determinacji w jej wykonaniu jest popisowy. W kolejnych zbliżeniach zaglądamy w jej piękne oczy pełne niebezpiecznego czaru i maniakalnego uroku. Jeśli jest szalona, jest najbardziej trzeźwo myślącym obrazem psychopaty w film noir. Jej przebiegłość i determinacja wydają się niemal heroiczne. Nie dziwi, że udaje jej się pozyskać na długo sympatię a potem zaufanie Jeffa jak i nasze.