Oj, nie zgodzę się z Tobą tak do końca, chociaż patrząc trzeźwo można odnieść wrażenie, iż tak właśnie jest: „nie da się śmiechem zasłonić tragedii” – taka wypowiedź to raczej rezultat pesymistycznego poglądu na rzeczywistość, inaczej, słowo „tragedia” wysuwa się tutaj na pierwszy plan, jest ono tym, co przez Ciebie przemawia o wiele mocniej aniżeli jego przeciwieństwo; ale gdyby przyszło nam jednak koncentrować się jedynie na tym, co w życiu jest przykre, istnienie zapewne nie miałoby większego znaczenia; w filmie mamy do czynienia wszelako z czymś pozytywnym, nie da się przysłonić piękna, jakie daje życie; życie ma charakter zawsze jak najbardziej pozytywny, taki, o którym śpiewa Amstrong; ten „paradoks” ma raczej pokazać, jak daleko człowiek zabrną w nienawiści do drugiego, jak odebrał mu jego swobodę i radość z istnienia, jak pomógł mu zapomnieć o tych wszystkich wartościach, którymi w spokoju mógł się cieszyć; podobnie jest także w filmie Benigniego, gdzie radość z życia przyćmiewa, nie eliminuje, tylko staje się istotniejsza aniżeli to całe zło, te krzywdy wyrządzone wojną, wojną na której człowiek gnany interesem i korzyścią zapomina o tym co ważne, jeśli nie najważniejsze… Te obrazy pokazują raczej, przynajmniej dla mnie, że jednak to co dobre wychodzi na pierwszy plan… a co do Williamsa – jest to charakterystyczny dla niego samego sposób gry aktorskiej, bo spójrz, Jack Nicholson czy McDowell w każdym filmie wyrażają się ze specyficzną dla siebie charyzmą, ale to tak na marginesie…